Interview Brandon ‘Taz’ Niederauer: ‘Ik geniet van elke minuut’

Tegen de tijd dat hij tien jaar was, was wonderkind Brandon ‘Taz’ Niederauer (2003) al een begenadigd gitarist: overdag liep hij op school rond, ’s avonds was dat een podium op Broadway. Nu hij vijftien is, heeft hij het theater vaarwel gezegd om zijn carrière als muzikant en acteur na te streven.

Interview: Lizanne Hennessey
Vertaling: Jelle Willers

Als Brandon Niederauer de telefoon opneemt, is het vier uur ’s middags in New York. Hij vertelt dat hij net klaar is met zijn huiswerk en op de vraag of hij vanavond nog een optreden heeft, antwoordt hij als een echte professional: “Vanavond niet.” Kortgeleden (13 maart) is hij vijftien geworden, maar hij heeft al met alle groten der aarde gespeeld: Buddy Guy, de Greg Allman Band, Stevie Nicks en Lady Gaga, om er maar een paar te noemen. Wij zijn natuurlijk razend benieuwd naar hoe dit enorme talent de balletjes ‘muziek’ en ‘school’ in de lucht houdt onderweg naar de top en daarom sprak Bax-girl Lizanne met hem!

We moeten het vragen: waar staat ‘Taz’ voor?

“Dat is eigenlijk een tof verhaal. Toen ik een jaar of acht, negen was, deed ik mee aan een bandproject waarbij kinderen van Long Island, New York bij elkaar werden gezet om bands te vormen. De regisseur gaf iedereen een bijnaam en toen hij bij mij uitkwam, duurde het twee maanden voor hij iets had bedacht. Uiteindelijk liep hij binnen toen ik wat gitaaroefeningen aan het doen was en ging er een lichtje bij hem op. ‘Ik heb het! Je speelt zo snel als de Tasmanian Devil!’ Dus mijn bijnaam werd Taz. Tegenwoordig is het gewoon makkelijker omdat niemand mijn achternaam uit kan spreken of kan spellen.”

Dat verklaart ook de Tasmanian Devil-patch op je gitaarband. Daarover gesproken, je bent op je achtste begonnen met gitaar spelen toch?

“Dat begon toen ik en mijn broer Dylan (2001) de film School of Rock (uit hetzelfde bouwjaar als Brandon, red.) zagen. We waren onderweg in de auto naar Vermont en mijn vader had een manier nodig om ons te vermaken tijdens die vijf uur durende rit. Dus hij zette die film aan. De hele weg heen en terug hebben we zitten kijken en toen we eenmaal terug waren in New York, zeurden we de oren van mijn vaders hoofd. ‘Pap, wij willen een gitaar!’ En godzijdank heeft hij voor ons allebei een gitaar gekocht. Nu speelt mijn broer bas en ik dus gitaar.”

Je vader is een held! Heb je een muzikale familie?

“Niemand in de familie die nog leeft, inclusief aanhang, speelt muziek. Niemand kan iets met wat voor instrument dan ook.”

Hoe ben je dan bij de gitaar gekomen? Waarom niet een van de andere instrumenten uit de film?

“De reden dat de gitaar zo boven de rest uitstak in de film, was omdat ik wist dat die muziek om de gitaar draaide. Ik heb altijd van de gitaar gehouden en voordat ik begon met spelen heb ik ook een paar concerten gezien. Maar toen ik dat joch in School of Rock gitaar zag spelen, was het alsof een knopje in mijn hoofd werd omgezet: dat ga ik doen!”

En zo was je op je tiende al een groot gitarist. Was dat ook het moment dat je in de School of Rock-musical op Broadway bent begonnen?

“Nee, pas op mijn twaalfde, maar ik speelde wel een tienjarig jongetje. De audities voor de School of Rock-productie waren niet op Broadway, en deed ik toen ik elf was. Pas op mijn twaalfde ben ik echt op Broadway begonnen. En nu ben ik net klaar met mijn rol, mijn laatste voorstelling was eind juni. Maar de show zelf gaat gewoon nog door!”

Zo’n show verlaten moet lastig geweest zijn, zeker omdat je bij de originele cast hoorde. Mis je je rol als gitarist Zack Mooneyham in de musical?

“Zack is een deel van mij. Ik heb altijd geweten dat ik niet mijn hele leven een tienjarige zou spelen. Ik moest het moment zoveel mogelijk koesteren toen ik erin zat. Het feit dat ze mij hebben gekozen uit de ruim 22 duizend kinderen die op auditie zijn geweest is gewoon onwerkelijk en daar ben ik dan ook ontzettend dankbaar voor.”

In die tijd ging je elke dag naar school, kwam je thuis, maakte je je huiswerk en daarna stond je elke avond op de planken op Broadway. Is die manier van leven routine voor je geworden?

“Ik dacht zeker: ‘Dit is zo cool, dit is mijn leven!’ Ik acteerde, zong en gaf elke avond 110 procent van mijn energie. Dat was erg zwaar voor mijn lichaam, stembanden en natuurlijk mijn vingers, maar ik was er helemaal weg van. Om dan elke dag met slaaptekort op school te zitten was zwaar, maar je moet het offer brengen. Ik houd van Broadway. Een van de regels daar is dat je goede cijfers moet hebben want anders mag je niet optreden. Gelukkig vond ik school leuk en werkte ik er hard voor zodat ik heel de productie lang goede rapporten had. Het was geweldig dat ik overdag naar school kon en ’s avonds voor tweeduizend man kon spelen!”

Zou je weer op Broadway willen spelen?

“Weet ik niet, we zien het wel. Ik sta er in ieder geval open voor.”

Na je rol als musicalster ben je muziek gaan maken en is je ster als acteur ook rijzende: je speelt in de film Here Comes Rusty (2016) en je hebt een rol in Spike Lee’s tv-serie She’s Gotta Have It (2017). Hoe bevalt dat acteursleventje je?

“Ik heb wat try-outs gedaan voor een aantal shows. Toen de producers erachter kwamen dat ik gitaar speelde, sprongen ze er bovenop. Spike Lee is een geweldige vent en het is erg aardig van hem dat ik in een paar van zijn afleveringen van zijn Netflix-programma mag meedoen. Het is trouwens wel gek, want als ik School of Rock niet had gedaan, was ik nooit gaan acteren. Ik ging erheen met mijn gitaar en toen dacht ik: ‘Oké, als ik dit wil doen, dan moet ik acteren.'”

Verrassend, je komt namelijk over als een waar natuurtalent!

“Dankjewel! Ik denk dat het ermee te maken heeft dat ik er van houd op het podium te staan en School of Rock heeft me zeker beter leren zingen en acteren. Ik heb het dan ook een keer of zevenhonderd gedaan: acht voorstellingen per week, twee jaar lang. Dat helpt sowieso wel, in elk vakgebied.”

Je hebt een lange weg afgelegd sinds je in 2013 in de Ellen Degeneres Show verscheen. Hoe kijk je terug op die aflevering, die inmiddels ook meer dan twee miljoen keer is bekeken op YouTube?

“Ik was echt nerveus, maar ja, wie niet als je op nationale televisie komt? Ik was toen pas negen! Toen de Ellen Show werd aangeboden, zei mijn vader gelijk ‘O, dat moeten we zeker doen.’ Hij stond meteen achter me, daar ben ik erg dankbaar voor. Ik mocht van hem een aantal dagen vrij nemen van school om daarheen te gaan, iets wat ik niet zal vergeten. Ik herinner me nog haarfijn dat ik wakker werd, in de taxi naar de studio zat, dat ik Ben Stiller heb ontmoet die ook in de aflevering zat en natuurlijk mijn optreden. Ik heb van elke minuut genoten.”

Je inspiratiebronnen zijn legendarische muzikanten die lang voor jouw geboorte al furore maakten, maar met sommigen heb je het podium al gedeeld: Buddy Guy, de Greg Allman Band, Stevie Nicks, Lady Gaga, Slash, Jon Batiste, Dweezil Zappa, Eric Gales, George Clinton & Parliament Funkadelic, Dr. John, Macy Gray, Doug Wimbish en zo gaat de lijst maar door. Hoe voelt het als mensen je mede daardoor een gitaargod in spe noemen?

“Ik ben erg gevleid door het feit dat mensen me goed genoeg vinden om me zo te noemen. Al mijn fans en iedereen die naar mijn gigs komt, ze hebben allemaal een plekje in mijn hart. Na mijn optredens ga ik vaak het publiek in om mijn fans te ontmoeten en handtekeningen uit te delen. Toen ik zelf naar concerten ging, wachtte ik normaal tot drie uur ’s ochtends tot mijn idolen eindelijk verschenen. Dan zetten ze hun handtekeningen op het album dat ik die avond nog gekocht had en iedereen was altijd superaardig. Daarom zorg ik dat ik ook altijd aardig ben naar mijn fans, zij geven geld uit om naar mij te komen kijken.”

Wie is je favoriet van alle artiesten waarmee je samengespeeld hebt?

“Ik kan geen favoriet noemen, ik kan ze niet van laag naar hoog zetten. Het is gewoon zo leuk om met al deze verschillende muzikanten en genres te spelen. Maar de grootste invloed heeft de Allman Brother Band op mij gehad. Sinds mijn vijfde luister ik al naar hun muziek.”

Is er nog iemand op je lijstje waar je graag mee wilt spelen?

“Jazeker, een hele hoop zelfs. Denk aan John Mayer, Cory Henry, Snarky Puppy, Derek Trucks of zelfs Jacob Collier en nog een heleboel anderen waar ik zo snel niet op kom. Maar ik heb het geluk dat ik al met een groot aantal idolen heb mogen spelen.”

Recentelijk zei John Mayer het volgende over je: ‘Brandon speelt vanuit het pure, echte ‘wat’ en ‘hoe’, en met een bedoeling, hij gaat ervoor. je kan er zowel naar luisteren als op dansen, dus ja, I dig it. I dig it. Het feit dat hij jong is, doet er niet toe.’ Is je leeftijd überhaupt wel eens een probleem geweest als je met die supersterren speelde?

“Nee, eigenlijk niet, maar ik ben wel een paar keer geweigerd bij een club omdat de uitbaters bang waren dat de politie de tent zou sluiten. Maar ik heb altijd een draadloze set bij me zodat ik meteen in kan pluggen en buiten kan spelen. Dan openden ze de achterdeuren zodat ik de band kon zien.”

De Brandon Niederauer Band heeft een spannend jaar in het vooruitzicht, boordevol tributes, optredens en zelfs een Amerikaanse tour deze zomer. Zit er ook een album aan te komen, aangezien je je eigen muziek schrijft en uitvoert?

“Nog niet, maar we zijn bezig met opnames, dus houd ons in de gaten!”

Ook wat betreft gear ga je goed. Wij begrepen dat er een D’Angelico signature model zit aan te komen. Vertel!

“Het is een Atlantic-model (een single cut solid body) met alle kenmerken van D’Angelico waar ik van houd. Twee humbuckers, een hals die goed in de hand ligt en hij klinkt natuurlijk geweldig, ik kan haast niet wachten! Ik ben sowieso erg dankbaar dat het merk mij heeft uitverkoren, al was het alleen maar om de mensen daar: echt superaardig.”

Omdat je veel van je doelen al bereikt hebt en als het ware de droom leeft, ben je een inspiratie voor muzikanten van alle leeftijden. Heb je advies voor hen en voor iedereen die nog maar net begonnen is?

“Voor iedereen die net begint, zou ik zeggen: speel de muziek die jij wilt spelen, of dat nu folk, rock, klassiek of jazz is. Hetgeen jij leuk vindt en wilt spelen en je dus blij maakt, zou je moeten spelen. Dus speel vooral het genre waar jij van houdt!” ♦

Dit interview verscheen eerder in Bax Music Magazine (Voorjaar 2018).

Geluksgetal 7: waarom een 7-snarige gitaar gelukkig maakt Het oprollen van kabels haarfijn uitgelegd! Interview Gerard Boontjes: De meerwaarde van de Rockacademie Gitaar vasthouden – Houding voor staand en zittend spelen Rock-’n-roll spelen in drie simpele stappen Gitaar leren spelen: notenschrift, akkoorden of tabs?