Interview Clouseau: Nog lang niet klaar

Als op 28 december 2010 het volgepakte Antwerpse Sportpaleis een laatste applaus geeft aan Clouseau, komt er einde aan een enorme hype. Wat in 1999 begon met een paar verrassingsoptredens bij The Night Of The Proms, mondde uit in 112 concerten in de Belgische muziektempel. Met als zwaartepunt de 18 shows die Clouseau gaf in 2007, het jaar waarin de band 20 jaar bestond. De concertreeks in het jubileumjaar trekt meer dan 250.000 bezoekers naar het Sportpaleis. Nummer 112 is de laatste show in het Sportpaleis. En voorlopig ook het laatste optreden van de band in het algemeen. Clouseau neemt voor onbepaalde tijd pauze. Bax-shop.nl sprak met Kris Wauters over de break en het succes van de band. “Persoonlijk blijf ik het straf vinden dat wanneer je in Vlaanderen ‘Clouseau’ zegt iedereen aan onze band denkt, en niet aan Peter Sellers uit de Pink Panther-films.”

“Waarom wij momenteel even een break hebben? Het werd tijd even onze voet van het gaspedaal te halen, zowel voor onszelf als voor het publiek.” Samen met broer Koen vormt Kris Wauters één van de grootste Belgische bands allertijden. Clouseau wordt in 1987 ontdekt en scoort met Anne twee jaar later een enorme hit in België. Het succes in Nederland laat ook niet lang op zich wachten. Anne reikt in Nederland slechts tot de tipparade, maar met de volgende single is het wel raak. Daar Gaat Ze stoot in 1990 door tot de tweede positie in de Nederlandse Top 40. “We draaien dus al sinds 1989 non-stop mee. Wij hebben de ambitie om met Clouseau nog heel mooie dingen te doen en daarom moet je af en toe afstand nemen, de boel laten bezinken. Om vervolgens met nieuwe en frisse ideeën opnieuw aan de slag te gaan.” Ruim twintig jaar later worden Anne en Daar Gaat Ze samen met onder andere Domino en Passie gezien als Nederlandstalige klassiekers. “Als band zijn we daarmee gezegend. Onderweg in de carrière van Clouseau hebben we het geluk gehad om links en rechts een punt of een komma te kunnen zetten in het ‘Grote Boek van de Nederlandstalige muziek’. En het is zeker onze ambitie om er nog een paar punten en komma’s bij te zetten. Of zelfs een keer een uitroepteken, haha.” Maar voorlopig is daar dus eerst die break. Na het bekend maken van de pauze voor onbepaalde tijd doen er al vrij snel geruchten de ronde dat het een voorbode is voor een definitief einde van Clouseau. “Absoluut niets van waar”, verwijst Wauters die geruchten naar het land der fabelen. “Die break is simpelweg een break. Als het opnieuw begint te kriebelen, maken we gewoon een nieuwe plaat. Al zal het ooit wel eens stoppen, vermoed ik.”

Fastfoodmuziek

Clouseau heeft eind jaren ’80 niet alleen succes met de singles, ook het debuutalbum Hoezo wordt uitstekend ontvangen. In totaal gaan er 580.000 exemplaren van de plaat over de toonbank. In deze tijd onvoorstelbare cijfers. “De verkoop is inderdaad zo goed als dood. Dat komt omdat er een hele nieuwe generatie is die vindt dat ze niet moeten betalen voor muziek. Daardoor ga je steeds meer commerciële rommel krijgen, want er is nergens budget meer voor gedegen studio opnamen. Iedereen rommelt thuis maar wat aan, met ‘fastfoodmuziek’ als gevolg. Aan de andere kant, de muziekbeleving is nog nooit zo groot geweest. Honderden festivals, miljoenen clips online, noem maar op.” In de afgelopen twintig jaar heeft Clouseau van dichtbij gezien hoe de muziekindustrie een complete gedaantewisseling onderging. Tussen het laatste concert in het Sportpaleis en de doorbraak in 1989 is alles veranderd. “Vroeger had je meer kansen om door te breken op tv, maar nu heb je dan weer het internet met Facebook en zo. Je gooit iets online en tien seconden later kan een Canadees of een Australiër dat beluisteren. Dat is wonderlijk! Maar ook zeer verwarrend, want er zijn zóveel bands… Misschien is het nu makkelijker om door te breken dan toen wij ontdekt werden, maar het is ook allemaal veel sneller gedaan met die bands.” Met Clouseau was het na Hoezo in ieder geval niet snel gedaan. De band bleek een blijvertje. “Hoe ons succes te verklaren is? Nou, ik hoop dat in eerste instantie de liedjes goed zijn. We zijn ook altijd heel hard blijven werken om beter te worden. Als je onze eerste paar CD’s vergelijkt met de laatste, dat is echt een ongelofelijk verschil. Als je op je lauweren gaat rusten, is het gedaan denk ik. Koen is ook een belangrijke factor van het succes. Hij is een perfecte frontman als we live spelen, in de studio is hij een geweldige zanger wiens sterkste punt wat mij betreft zijn geloofwaardigheid is. Dat is zó belangrijk als je in je eigen taal zingt. We maken de mensen niets wijs, we zingen liedjes die we zelf schrijven. Over hele gewone dingen, die iedereen herkent.”

Solo

Halverwege de jaren ’90 krijgt Clouseau de vorm die de band nu nog steeds heeft. Na het vertrek van oprichter Bob Savenberg, tevens de bedenker van de naam van de band, blijven alleen Kris en Koen Wauters nog over van de originele, vijfkoppige bezetting. “Nee, we hebben eigenlijk nooit overwogen de band toen op te heffen. Er was gewoon teveel veranderd. We zijn begonnen als een bende vrienden uit dezelfde streek, met een gedeelde passie voor muziek. Dat was makkelijk toen. Op vrijdagavond repeteren, pakweg twee à drie keer per jaar optreden in de lokale jeugdclub en meer was het niet. Na de doorbraak begonnen we steeds meer tijd met elkaar door te brengen, leefden we op den duur zeven dagen per week op elkaars lip en dan ligt het voor de hand dat niet alles vrolijk blijft. Kleine kantjes begonnen te irriteren omdat er geen tijd was voor afstand. Daarbij waren Koen en ik eigenlijk al de start van de kern van Clouseau. Hij zong, ik nam de meeste muzikale beslissingen.” De gebroeders Wauters zitten dus al zo’n 25 jaar bij dezelfde band en de vraag rijst of er nooit een moment is geweest waarop één van de twee gedacht heeft solo te gaan. “Ik in ieder geval niet. Ik kan perfect mijn ei kwijt bij Clouseau. Songschrijven, produceren, band leiden… En daarbij ben ik lang niet zo’n goede zanger als Koen. Wat dat betreft is het gewoon mooi in evenwicht bij ons. Ik kan me ook geen leven zonder Clouseau voorstellen. De band heeft ons alles gegeven en misschien nog wel meer. Clouseau is er altijd geweest en we zullen dat ook wel altijd meedragen. Zelfs lang nadat we gestopt zijn, zal dat toch een deel van ons leven blijven. Ik kan me onmogelijk een interview met Koen voorstellen in pakweg 2020 zonder dat Clouseau ter sprake komt.“

Sportpaleis

De populariteit van Clouseau stijgt in het eerste decennium van de 21^e eeuw tot ongekende hoogte. De band geeft in 2000 twee concerten in het Sportpaleis samen met Il Novecento, de symfonische band van The Night Of The Proms. Een jaar later probeert Clouseau het met twee concerten op eigen kracht. Het blijkt een succesformule. In 2002 raakt de Belgische poptempel negen keer uitverkocht en is het hek van de dam. “Het werd een soort hype. Iets waar je absoluut bij moest zijn geweest. Hoe het te verklaren is dat een band als Clouseau 112 keer het Sportpaleis weet uit te verkopen? Geen flauw idee. We steken bijzonder veel tijd en energie in de productie van die shows, en ik durf in alle bescheidenheid te stellen dat het geweldige shows zijn, maar dat aantal blijft belachelijk hoog en onmogelijk op een logische manier te verklaren, denk ik.” Het ieder jaar weer iets nieuws en unieks verzinnen voor de nieuwe reeks concerten in het Sportpaleis, was volgens Wauters niet iets waar de band wakker van lag. “Dat viel eigenlijk best mee. Koen en ik zitten meestal vol ideeën. We beschouwden het Sportpaleis ook zo’n beetje als onze speeltuin, waarin we van alles mochten uitproberen. Ook onze vaste mensen van geluid, licht en productie kwamen uiteraard met heel wat ideeën aandraven. De voorbereidingen op die december-shows begonnen steevast in februari. Dat betekende dat je veel tijd had om alle ideeën te laten rijpen en te verbeteren.” Wauters benadrukt dat bij liveshows van Clouseau goed geluid het allerbelangrijkst is. “Sinds ons debuut staat een goede klank bij liveshows al helemaal bovenaan de lijst. Dat vind ik ook normaal. We doen daar echt moeite voor. Er spelen ook alleen maar topmuzikanten in onze band en die werken uiteraard allemaal met topmateriaal. Ook onze geluidsmensen zijn toppers. Clouseau moet gewoon goed klinken. Ik zou het niet kunnen hebben dat het niet zo goed klinkt als mogelijk is. Je kunt nog de sterren van de hemel spelen of zingen, als de FOH-mixer zijn job niet kent, is dat allemaal verloren moeite.”

Klassieker

Clouseau heeft zich de afgelopen decennia diep geworteld in de Nederlandstalige muziek-geschiedenis. In 1987 werd het vriendengroepje opgemerkt tijdens een optreden op Marktrock in Leuven en verkocht het 427 exemplaren van Brandweer, de eerste single van de band. In de jaren die volgden beleefde Clouseau hoogtepunt na hoogtepunt. “Wat het mooiste is geweest? Onmogelijk om daarop te antwoorden. Het zijn te veel hoogtepunten geweest. Persoonlijk blijf ik het straf vinden dat wanneer je in Vlaanderen ‘Clouseau’ zegt iedereen aan onze band denkt, en niet aan Peter Seller uit de Pink Panther-films”. Zoals gezegd heeft de band nu dus een tijdelijke break. Dat de pauze inderdaad niet een definitief einde van de band betekent, bewijst de ambitie die Kris Wauters nog steeds heeft. “Het zou zeer mooi zijn als we dus nog eens een Nederlandse klassieker kunnen schrijven. We hebben nooit in cijfers gesproken als het over ambitie gaat. Die 580.000 exemplaren van Hoezo, die gaan we nooit meer evenaren. Die initiële verkoopcijfers kunnen we nooit meer overtreffen. Je kunt ook niet zeggen: we willen nu 200 keer in het Sportpaleis spelen. Maar je kunt wel hard werken aan je muziek en dat altijd proberen te verbeteren. Of we dingen anders hadden willen doen? Nee. We hebben fouten gemaakt, zeg maar gerust stommiteiten, maar daar leer je van. Precies die dingen bepalen wie je bent, 20 jaar later. Dus laat alles maar zoals het gegaan is. Veel beter kunnen we onmogelijk vragen.”